Myśli

Założyłam nowego bloga, miałam pisać, ale czasu  brakuje. Trzy razy w tygodniu jeździmy z Natalką na rehabilitację, dwa razy do naszego Ośrodka, a raz do Wrocławia. Oprócz tego codzienne ćwiczenia w domu. Wykonuję z nią ćwiczenia logopedyczne, ruchowe oraz ćwiczę oczko po zaćmie. Natalka rozwija się w swoim tempie, wolniej, ale rozwija się. Coraz częściej już się uśmiecha, gaworzy, przewraca się z brzuszka na plecki. Takie małe postępy mnie cieszą. Z drugiej strony kiedy przychodzi wieczór i dzieci już śpią, a ja mogę spokojnie usiąść to wtedy moją głowę nachodzą różne myśli. Nie pytam już dlaczego moje dziecko, dlaczego ja, ale pytam po co, w jakim celu. Pogodzić się z zespołem to raczej niemożliwe,  trzeba po prostu nauczyć się z nim żyć. Łatwo nie jest, ale wokół są ludzie dobrego serca, na których mogę liczyć, są to zupełnie obcy ludzie.

Nękają mnie także myśli dotyczące mojego powrotu do pracy. Za niespełna dwa miesiące muszę wrócić. Zmusza mnie do tego sytuacja. Mąż nie może podjąć pracy, bo ręka po złamaniu nie zrasta się. Nie wiem jak podołam pogodzić z sobą  dom, pracę i  rehabilitację Natalki. Wiem, że teraz póki jest mała najwięcej można z nią zrobić, ale wiem też, że za parę groszy wychowawczego nie jestem w stanie pokryć kosztów rehabilitacji i leczenia Natalki. Dlatego muszę wrócić.